วันพุธที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

หนาวใจ(ฟ้าหลังฝนต้องสดใส)

..หนาวใจ...
สายฝนทั่งหยาดหยดรดทิวเขา       สายลมเหงาพัดเบาปลายยอดสน
หัวใจช้ำสุดแสนระทมทน                ใจหมองหม่นไร้คนคอยดูแล
หัวใจนี้สุดแสนระบมนัก                   ต้องอกหักซ้ำซากนะดวงแข
ใจมั่นคงรักยอดชายมิผันแปล         แต่อ่อนแอปล่อยน้ำตาดั่งฝนพรำ
ลมหนาวโบกวิหคบินถวิลหา         เหยียบยอดหญ้าคำนึงถึงคนึงซ้ำ
วาจาเอ่ยทุกวัจนาทุกถ้อยคำ           สุดชอกช้ำใจดวงนี้มิลางเลือน
ฤดูฝนพ้นผ่านไปนานหลายครา       แต่ดวงตาบอบช้ำมิแม้นเหมือน
ความเจ็บปวดรวดร้าวมิจางเจือน    ยังเป็นดาบคมเฉือนทุกวี่วัน
เมื่อไหร่หนาใจนี้จะหายหม่น           ไม่ร้อนรนตรมตรอกคอยหยอกหยัน
เมื่อไรเล่าน้ำตาสายฉกรรจ์              จะเหือดหายไปชั่วกัลกาลเวลา
ฟ้าหลังฝนเหมือนคนที่เริ่มใหม่        ตั้งตัวได้รีบลุกอย่ารอช้า
ใจต้องแข็งใจต้องสู้เป็นเหล็กกล้า   ต้องเดินหน้าต่อไปได้สักวัน...
                                                                     ....รักในสายหมอก....

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น