..หนาวใจ...
สายฝนทั่งหยาดหยดรดทิวเขา สายลมเหงาพัดเบาปลายยอดสน
หัวใจช้ำสุดแสนระทมทน ใจหมองหม่นไร้คนคอยดูแล
หัวใจนี้สุดแสนระบมนัก ต้องอกหักซ้ำซากนะดวงแข
ใจมั่นคงรักยอดชายมิผันแปล แต่อ่อนแอปล่อยน้ำตาดั่งฝนพรำ
ลมหนาวโบกวิหคบินถวิลหา เหยียบยอดหญ้าคำนึงถึงคนึงซ้ำ
วาจาเอ่ยทุกวัจนาทุกถ้อยคำ สุดชอกช้ำใจดวงนี้มิลางเลือน
ฤดูฝนพ้นผ่านไปนานหลายครา แต่ดวงตาบอบช้ำมิแม้นเหมือน
ความเจ็บปวดรวดร้าวมิจางเจือน ยังเป็นดาบคมเฉือนทุกวี่วัน
เมื่อไหร่หนาใจนี้จะหายหม่น ไม่ร้อนรนตรมตรอกคอยหยอกหยัน
เมื่อไรเล่าน้ำตาสายฉกรรจ์ จะเหือดหายไปชั่วกัลกาลเวลา
ฟ้าหลังฝนเหมือนคนที่เริ่มใหม่ ตั้งตัวได้รีบลุกอย่ารอช้า
ใจต้องแข็งใจต้องสู้เป็นเหล็กกล้า ต้องเดินหน้าต่อไปได้สักวัน...
....รักในสายหมอก....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น